Waarom we de natuur soms gewoon met rust moeten laten
Bij rewilding trekken beheerders zich terug, zodat de natuur zichzelf kan herstellen. De methode is razend populair, maar of het werkt is wetenschappelijk nauwelijks bewezen. Daar moet verandering in komen, vindt Liesbeth Bakker.
Het biedt een radicaal andere kijk op natuurbescherming. Bij rewilding trekken natuurbeheerders zich terug en laten ze natuurlijke processen hun gang gaan, in de hoop op die manier ecosystemen en gedegradeerd landschap te herstellen. “In Nederland wordt er met het programma Ruimte voor de Rivier eigenlijk al sinds de jaren tachtig geëxperimenteerd met rewilding,” zegt professor Liesbeth Bakker. “We noemden het toen alleen nog niet zo.” Bakker werd onlangs aangesteld als buitengewoon hoogleraar Rewilding Ecology aan de Universiteit Wageningen.
Op wiens initiatief is de leerstoel Rewilding Ecology gecreëerd?
“Het idee komt uit de koker van Rewilding Europe, een milieuorganisatie die op tien plekken in Europa werkt aan grootschalig landschapsherstel door middel van rewilding. Zij constateren dat hun methode steeds meer in de praktijk wordt toegepast, maar dat de wetenschap achterloopt: er zijn nauwelijks studies over rewilding en de wetenschappelijke publicaties die er wel zijn, zijn voornamelijk ‘opinion papers’. Dat zijn dus meningen, geen onderzoek.”
En die meningen bevallen Rewilding Europe niet, begrijp ik?
“Nou, zij vinden vooral dat het tijd wordt dat er meer feiten op tafel komen over rewilding. De ecologische effecten zijn nooit wetenschappelijk gedocumenteerd. Daarom pleiten ze voor meer onderzoek.”
Welke kritiek is er op rewilding vanuit de wetenschap?
”De voornaamste kritiek op rewilding is dat de uitkomst onzeker is. Critici grijpen naar het voorzorgsprincipe: omdat je niet weet wat het oplevert, moeten we er maar beter helemaal niet aan beginnen. Totale onzin, vind ik. Natuurlijk weten we niet precies hoe natuurlijk processen zich voltrekken als we stoppen met het beheren van natuurgebieden. Dat moeten we nu juist gaan onderzoeken.”
Hoe verklaart u de weerstand tegen rewilding?
“Veel natuurbeschermers zijn bang om nog meer soorten te verliezen. Dat begrijp ik heel goed, die zorgen deel ik. Maar ondanks alle inspanningen voor het behoud van natuurgebieden en de bescherming van soorten, holt de biodiversiteit achteruit. Beheerders , kampen met externe factoren, zoals stikstofneerslag en wateronttrekking. Daar valt niet tegenop te beheren.”
Lees het hele artikel hier.
