Oorlogstrauma's verwerken met lachyoga

Dit voorjaar leidde Liliane Akiki een lachyogasessie met Sudanese vrouwen in een vluchtelingenkamp even de Libanese hoofdstad Beirut. “Hun situatie is echt hopeloos, dus ik vroeg me af of deze gevluchte moslima’s überhaupt nog konden lachen”, herinnert Akiki haar twijfels toen ze naar het vluchtelingenkamp van UNHCR (de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties) werd gereden. Die twijfels waren ongegrond. “De Soedanese vrouwen lachten vanuit de grond van hun hart. Alsof ze totaal geen problemen hadden en hun toekomst er rooskleurig uitzag. Een bijzondere ervaring – voor hun, maar ook voor mij.”

Inmiddels is lachyoga het belangrijkste onderdeel geworden van mijn professionele leven

Lachen met vluchtelingen, het klinkt als een bericht op de satirische nieuwsblog De Speld. Akiki, een fysiotherapeute en manueel therapeute met ruim twintig jaar ervaring, nam lachyoga zelf ook niet echt serieus toen ze er zes jaar geleden voor het eerst mee in aanraking kwam. “Een vriendin die destijds net haar man had verloren bij een terroristische aanslag, vroeg me of ik mee wilde naar de Ecole de Rire in Frankrijk. Ik ging vooral mee voor haar: ze kon wel wat steun gebruiken.” Eenmaal in Parijs ontmoette Akiki veel collega fysiotherapeuten en psychologen. “Lachyoga bleek niet alleen heel leuk te zijn, maar ook een mooie toevoeging voor mijn professionele werkzaamheden. Inmiddels is lachyoga zelfs het belangrijkste onderdeel geworden van mijn professionele leven.”

Lees het hele artikel hier.